Een sessie is laagdrempelig, want ik ben laagdrempelig. Ik houd niet van ingewikkeld gedoe. Dus als je komt, beginnen we met een praatje. Daarin kan ik een vraag stellen, bijvoorbeeld: ‘wat is de werkelijke reden van je bezoek aan mij?’ Misschien zeg je wel: ‘ik ben het gewoon zat.’
Dan gaan we een beetje filosoferen over het woordje zat. Wat betekent dat, zat? Soms zeg ik wel eens ‘stop’ in een gesprek. Niet omdat ik iets niet wil horen, maar omdat ik de situatie vertraag. Als we vertragen, komen er gevoelens en dingen los. Dan nemen we de tijd om te ervaren hoe die voelen, wat de ademhaling doet, enzovoort. En als je er aan toe bent, gaan we verder met het verhaal. Al met al besteden we een uur aan dit intensieve belevingscontact, aan wat er gebeurt in je lijf als je iets zegt. Aan het eind van de sessie heb je de mogelijkheid om uit te rusten op de divan, zodat je uiteindelijk rustig naar huis gaat.
Mensen hebben helemaal niet zo het gevoel dat er ‘gewerkt’ wordt, maar ze komen wel bij. En dat vertaal ik als laagdrempelig. Het kan voorkomen dat je de volgende dag wat rustiger aan moet doen. Na een sessie kun je je moe voelen. Ook kun je je meer open voelen. Hoe dan ook, het is prettig om in die veranderde staat van zijn ‘thuis’ te mogen komen.